Osmanlıda Hoşgörü

Çok korkuyorduk….Gözlerimiz ‘bize acıyın’ der gibi bakıyor ama bunu dile getirecek cesareti kendimizde bulamıyorduk. Osmanlı halkı beklentimizin çok dışında bize sevecen ve dinimizi özgürce yaşama hakkı vermişti. Bu kadar anlayışı beklemiyorduk açıkçası…

Hatırlıyorum da ilk ezan sesini duyduğumuzda içimizde, ta derinde bir sızı hissettik. Belki ilk kez İslam bu kadar yakın bu kadar büyük bir haz hissettirmişti çoğumuzun içinde…
Aramızdan maddi durumu iyi olmayanlara bile maddi destek sağlıyordu Osmanlı halkı. Sonradan öğrendik ki İslam dini zor durumda kalanlara yardım etmeyi emredermiş.

Zaten son zamanlarda Hıristiyan olan bizler arasında ayrılmalar çeşitli mezhepler ile birlik bozulmuş, Papazların saçma sapan vaatleri onlara olan güvenimizi oldukça sarsmıştı.




Bazı kiliseler camiye dönüştürülmüştü. Çan sesleri yerine o ahenk dolu ezan seslerini duyuyorduk artık…

; Bizim için en başta çok zor olmuştu. Özgürce yaşadığımız yerlerde kendimizi sığıntı gibi hissediyor günlerce bunun ızdırabını çekiyor gözlerimiz dolup dolup boşalıyordu…

Aramızda öksüz yetim kalan Hıristiyan çocukları alıp okutuyor. Alanına göre makamlara yerleştiriliyordu. Hatta çoğu islamı öğrenip din değiştiriyor hak yolunu bulmanın mutluluğu yüzlerinden okunuyordu…

Osmanlı böyle bir devletti işte! Laf olsun diye söylenmiyor bunlar… Adalet, doğruluk, inanca saygı ve her şeydi Osmanlı… Bilimin, ilmin merkeziydi Osmanlı… Gözlerimizin yaşla dolduğu anlarda acımızı dindirendi Osmanlı…

Hıristiyan, Yahudi, Ateist, dinsiz ayrımı yoktu Osmanlıda…Tam bir İslam devletiydi bu köklü çınar…Dedelerimizin, atalarımızın kanıyla alınmış ne mübarek bir devletti, imparatorluktu OSMANLI…